Basia
Basia
Johannes Secundus: Basia ⮵
Basium 1 ⮵
Cum Venus Ascanium super alta Cythera tulisset,
sopitum teneris imposuit violis,
albarum nimbos circumfuditque rosarum,
et totum liquido sparsit odore locum:
mox veteres animo revocavit Adonidis ignes,
notus et irrepsit ima per ossa calor.
O, quoties voluit circumdare colla nepotis!
O, quoties, „Talis,“ dixit, „Adonis erat“!
Sed placidam pueri metuens turbare quietem
fixit vicinis basia mille rosis.
Ecce calent illæ, cupidæque per ora Diones
aura susurranti flamine lenta subit.
Quotque rosas tetigit, tot basia nata repente
gaudia reddebant multiplicata deæ.
At Cytherea, natans niveis per nubila cycnis,
ingentis terræ cœpit obire globum.
Triptolemique modo, fecundis oscula glebis
sparsit, et ignotos ter dedit ore sonos.
Inde seges felix nata est mortalibus ægris,
inde medela meis unica nata malis.
Salvete æternum, miseræ moderamina flammæ,
Humida de gelidis Basia nata rosis.
En ego sum, vestri quo Vate canentur honores,
nota Medusæi dum iuga montis erunt,
et memor æneadum, stirpisque disertus amatæ,
mollia Romulidum verba loquetur Amor.
Basium 2 ⮵
Vicina quantum vitis lascivit in ulmo,
et tortiles per ilicem
bracchia proceram stringunt immensa corymbi,
tantum, Neæra, si queas
in mea nexilibus proserpere colla lacertis;
tali, Neæra, si queam
candida perpetuum nexu tua colla ligare,
iungens perenne basium;
tunc me nec Cereris, nec amici cura Lyæi,
soporis aut amabilis,
Vita, tuo de purpureo divelleret ore:
sed mutuis in osculis
defectos, ratis una duos portaret amantes
ad pallidam Ditis domum.
Mox per odoratos campos, et perpetuum ver,
produceremur in loca,
semper ubi, antiquis in amoribus, Heroinæ
Heroas inter nobiles,
aut ducunt choreas, alternave carmina lætæ
in valle cantant myrtea;
qua violisque, rosisque, et flavicomis narcissis
umbraculis trementibus,
illudit lauri nemus, et crepitante susurro
tepidi suave sibilant
æternum Zephyri, nec vomere saucia tellus
fecunda solvit ubera.
Turba beatorum nobis assurgeret omnis;
inque herbidis sedilibus
inter Mæonidas prima nos sede locarent;
Nec ulla amatricum Iovis
prærepto cedens indignaretur honore,
nec nata Tyndaris Iove.
Basium 3 ⮵
Da mihi suaviolum, dicebam, blanda puella;
libasti labris mox mea labra tuis.
Inde, velut presso qui territus angue resultat,
ora repente meo vellis ab ore procul.
Non hoc suaviolum dare, Lux mea, sed dare tantum
est desiderium flebile suavioli.
Basium 4 ⮵
Non dat basia, dat Neæra nectar,
dat rores animæ suaveolentes,
dat nardumque, thymumque, cinnamumque,
et mel, quale iugis legunt Hymetti,
aut in Cecropiis apes rosetis,
atque hinc virgineis et inde ceris
sæptum vimineo tegunt quasillo.
Quæ si multa mihi voranda dentur,
immortalis in iis repente fiam,
magnorumque epulis fruar deorum.
Sed tu munere parce, parce tali,
aut mecum dea fac, Neæra, fias:
non mensas sine te volo deorum:
non si me rutilis præesse regnis,
excluso Iove, di deæque cogant.
Basium 5 ⮵
Dum me mollibus hinc et hinc lacertis
astrictum premis, imminensque toto
collo, pectore, lubricoque vultu,
dependes humeris, Neæra, nostris:
componensque meis labella labris,
et morsu petis, et gemis remorsa,
et linguam tremulam hinc et inde vibras,
et linguam querulam hinc et inde sugis,
aspirans animæ suavis auram,
mollem, dulcisonam, humidam, meæque
altricem miseræ, Neæra, vitæ:
hauriens animam meam caducam,
flagrantem, nimio vapore coctam,
coctam pectoris impotentis æstu,
eludisque meas, Neæra, flammas
flabro pectoris haurientis æstum;
O, iucunda mei caloris aura:
tunc dico, deus est Amor deorum,
et nullus deus est Amore maior
si quisquam tamen est Amore maior,
tu, tu sola mihi es, Neæra, maior.
Basium 6 ⮵
De meliore nota bis basia mille paciscens,
basia mille dedi, basia mille tuli.
Explesti numerum, fateor, iucunda Neæra;
expleri numero sed nequit ullus amor.
Quis laudet Cererem numeratis surgere aristis?
Gramen in irrigua quis numeravit humo?
Quis tibi, Bacche, tulit pro centum vota racemis?
Agricolamve deum mille poposcit apes?
Cum pius irrorat sitientes Iuppiter agros,
deciduæ guttas non numeramus aquæ.
Sic quoque, cum ventis concussus inhorruit aër,
sumpsit et irata Iuppiter arma manu,
grandine confusa terras et cærula pulsat,
securus sternat quot sata, quotve locis.
Seu bona, seu mala sunt, veniunt uberrima cælo:
maiestas domui convenit illa Iovis.
Tu quoque cum dea sis, diva formosior illa
concha per æquoreum quam vaga ducit iter,
basia cur numero cælestia dona coërces?
Nec numeras gemitus, dura puella, meos?
Nec lacrimas numeras, quæ per faciemque sinumque
duxerunt rivos semper euntis aquæ?
Si numeras lacrimas, numeres licet oscula, sed si
non numeras lacrimas, oscula ne numeres;
et mihi da, miseri solatia vana doloris,
innumera innumeris basia pro lacrimis.
Basium 7 ⮵
Centum basia centies,
centum basia millies,
mille basia millies,
et tot milia millies,
quot guttæ Siculo mari,
quot sunt sidera cælo,
istis purpureis genis,
istis turgidulis labris,
ocellisque loquaculis,
ferrem continuo impetu,
o formosa Neæra!
Sed dum totus inhæreo
conchatim roseis genis,
conchatim rutilis labris,
ocellisque loquaculis,
non datur tua cernere
labra, non roseas genas,
ocellosque loquaculos,
molles nec mihi risus;
qui, velut nigra discutit
cælo nubila Cynthius,
pacatumque per æthera
gemmatis in equis micat,
flavo lucidus orbe,
sic nutu eminus aureo
et meis lacrimas genis,
et curas animo meo,
et suspiria pellunt.
Heu, quæ sunt oculis meis
nata prœlia cum labris?
Ergo ego mihi vel Iovem
rivalem potero pati?
Rivales oculi mei
non ferunt mea labra.
Basium 8 ⮵
Quis te furor, Neæra,
inepta, quis iubebat
sic involare nostram,
sic vellicare linguam
ferociente morsu?
An, quas tot unus abs te
pectus per omne gesto
penetrabiles sagittas,
parum videntur; istis
ni dentibus protervis,
exerceas nefandum
membrum nefas in illud,
quo sæpe sole primo,
quo sæpe sole sero,
quo per diesque longas,
noctesque amarulentas,
laudes tuas canebam?
Hæc est, iniqua, nescis?
Hæc illa lingua nostra est,
quæ tortiles capillos,
quæ pactulos ocellos,
quæ lacteas papillas,
quæ colla mollicella
venustulæ Neæræ,
molli per astra versu,
ultra Iovis calores,
cælo incidente, vexit:
quæ te meam salutem,
quæ te meamque vitam,
animæ meæque florem,
et te meos amores,
et te meos lepores,
et te meam Dionen,
et te meam columbam,
albamque turturillam,
Venere invidente, dixit.
An vero, an est id ipsum
quod te iuvat, superba,
inferre vulnus illi,
quam læsione nulla,
formosa, posse nosti
ira tumere tanta,
quin semper hos ocellos,
quin semper hæc labella,
et, qui sibi salaces
malum dedere dentes,
inter suos cruores
balbutiens recantet?
O, vis superba formæ!
Basium 9 ⮵
Non semper udum da mihi basium,
nec iuncta blandis sibila risibus,
nec semper in meum recumbe
implicitum moribunda collum.
Mensura rebus est sua dulcibus.
Ut quodque mentes suavius afficit,
fastidium sic triste secum
limite proximiore ducit.
Cum te rogabo ter tria basia,
tu deme septem, nec nisi da duo,
utrumque nec longum nec udum:
qualia teligero Diana
dat casta fratri, qualia dat patri
experta nullos nata Cupidines;
mox e meis lasciva ocellis
curre procul natitante planta.
Et te remotis in penetralibus,
et te latebris, abdito in intimis,
sequar latebras usque in imas,
in penetrale sequar repostum;
prædamque victor fervidus in meam
utrimque heriles iniiciens manus,
raptabo ut imbellem columbam
unguibus accipiter recurvis.
Tu deprecantes victa dabis manus,
hærensque totis pendula bracchiis,
placare me septem iocosis
basiolis cupies inepta.
Errabis; illud crimen ut eluam,
septena iungam basia septies,
atque hoc catenatis lacertis
impediam fugitiva collum;
dum, persolutis omnibus osculis,
iurabis omnes per Veneres tuas,
te sæpius pœnas easdem
crimine velle pari subire.
Basium 10 ⮵
Non sunt certa meam moveant quæ basia mentem,
uda labris udis conseris, uda iuvant;
nec sua basiolis non est quoque gratia siccis,
fluxit ab his tepidus sæpe sub ossa vapor.
Dulce quoque est oculis nutantibus oscula ferre,
auctoresque sui demeruisse mali:
sive genis totis, totive incumbere collo,
seu niveis umeris, seu sinui niveo,
et totas livore genas, collumque notare,
candidulosque humeros, candidulumque sinum;
seu labris querulis titubantem sugere linguam,
et miscere duas iuncta per ora animas,
inque peregrinum diffundere corpus utramque,
languet in extremo cum moribundus amor.
Me breve, me longum capiet, laxumque, tenaxque,
seu mihi das, seu do, lux, tibi basiolum.
Qualia sed sumes, nunquam mihi talia redde:
diversis varium ludat uterque modis.
At quem deficiet varianda figura priorem,
legem submissis audiat hanc oculis,
ut, quot utrimque prius data sint, tot basia solus
dulcia victori det, totidemque modis.
Basium 11 ⮵
Basia lauta nimis quidam me iungere dicunt,
qualia rugosi non didicere patres.
Ergo, ego cum cupidis stringo tua colla lacertis,
Lux mea, basiolis immoriorque tuis,
anxius exquiram quid de me quisque loquatur?
Ipse quis, aut ubi sim, vix meminisse vacat.
Audiit, et risit formosa Neæra, meumque
hinc collum nivea cinxit et inde manu;
basiolumque dedit, quo non lascivius umquam
inseruit Marti Cypria blanda suo;
et, „quid,“ ait, „metuis turbæ decreta severæ?
Causa meo tantum competit ista foro.“
Basium 12 ⮵
Quid vultus removetis hinc pudicos,
matronæque, puellulæque castæ?
Non hic furta deum iocosa canto,
monstrosasve libidinum figuras;
nulla hic carmina mentulata, nulla
quæ non discipulos ad integellos
hirsutus legat in schola magister.
Inermes cano basiationes,
castus Aonii chori sacerdos.
Sed vultus adhibent modo huc protervos
matronæque, puellulæque cunctæ,
ignari quia forte mentulatum
verbum diximus, evolante voce.
Ite hinc, ite procul, molesta turba,
matronæque, puellulæque turpes;
quanto castior est Neæra nostra,
quæ certe sine mentula libellum
mavult, quam sine mentula pœtam.
Basium 13 ⮵
Languidus e dulci certamine, Vita, iacebam
exanimis, fusa per tua colla manu.
Omnis in arenti consumptus spiritus ore
flamine non poterat cor recreare novo.
Iam Styx ante oculos, et regna carentia sole,
luridaque annosi cymba Charontis erat:
cum tu suaviolum educens pulmonis ab imo
afflasti siccis irriguum labiis:
suaviolum Stygia quod me de valle reduxit,
et iussit vacua currere nave senem.
Erravi, vacua non remigat ille carina,
flebilis ad manes iam natat umbra mea.
Pars animæ, mea Vita, tuæ hoc in corpore vivit,
et dilapsuros sustinet articulos;
quæ tamen impatiens in pristina iura reverti
sæpe per arcanas nititur ægra vias.
Ac, nisi dilecta per te foveatur ab aura,
iam collabentes deserit articulos.
Ergo age, labra meis innecte tenacia labris,
assidueque duos spiritus unus alat;
donec, inexpleti post tædia sera furoris,
unica de gemino corpore vita fluet.
Basium 14 ⮵
Quid profers mihi flammeum labellum?
Non te, non volo basiare, dura,
duro marmore durior Neæra.
Tanti istas ego ut osculationes
imbelles faciam, superbe, vestras,
ut, nervo toties rigens supino,
pertundam tunicas meas, tuasque;
et, desiderio furens inani,
tabescam, miser, æstuante vena?
Quo fugis? Remane, nec hos ocellos,
nec nega mihi flammeum labellum:
Te iam, te volo basiare, mollis,
molli mollior anseris medulla.
Basium 15 ⮵
Adducto puer Idalius post tempora nervo
stabat in exitium, pulchra Neæra, tuum.
Cum frontem, sparsosque videns in fronte capillos,
luminaque argutis irrequieta notis,
flammeolasque genas, et dignas matre papillas,
iecit ab ambigua tela remissa manu:
inque tuas cursu effusus pueriliter ulnas,
mille tibi fixit basia, mille modis,
quæ succos tibi myrteolos, Cypriosque liquores
pectoris afflarunt usque sub ima tui;
iuravitque deos omnes, Veneremque parentem,
nil tibi post umquam velle movere mali.
Et miremur adhuc cur tam tua basia fragrent?
Duraque cur miti semper amore vaces?
Basium 16 ⮵
Latonæ niveo sidere blandior,
et stella Veneris pulchrior aurea,
da mi basia centum,
da tot basia, quot dedit
vati multivolo Lesbia, quot tulit;
quot blandæ veneres, quotque cupidines
et labella pererrant,
et genas roseas tuas;
quot vitas oculis, quotque neces geris,
quot spes, quotque metus, quotque perennibus
mista gaudia curis,
et suspiria amantium.
Da, quam multa meo spicula pectori
insevit volucris dira manus dei:
et quam multa pharetra
conservavit in aurea.
Adde et blanditias, verbaque publica,
et cum suavicrepis murmura sibilis,
risu non sine grato,
gratis non sine morsibus.
Quales Chaoniæ garrula motibus
alternant tremulis rostra columbulæ,
cum se dura remittit
primis bruma Favoniis.
Incumbensque meis mentis inops genis,
huc illuc oculos volve natatiles,
exsanguemque lacertis
dic te sustineam meis.
Stringam nexilibus te te ego bracchiis,
frigentem calido pectore comprimam
et vitam tibi longi
reddam afflamine basii;
Donec succiduum me quoque spiritu
istis roscidulis linquet in osculis,
labentemque lacertis,
dicam, collige me tuis.
Stringes nexilibus me, mea, bracchiis,
mulcebis tepido pectore frigidum,
et vitam mihi longi af-
flabis rore suavii.
Sic ævi, mea Lux, tempora floridi
carpamus simul; en iam miserabiles
curas ægra senectus
et morbos trahet, et necem.
Basium 17 ⮵
Qualem purpureo diffundit mane colorem
quæ rosa nocturnis roribus immaduit;
matutina rubent Dominæ sic oscula nostræ,
basiolis, longa nocte, rigata meis:
quæ circum facies niveo candore coronat,
virginis ut violam cum tenet alba manus.
Tale novum seris cerasum sub floribus ardet,
æstatemque, et ver cum simul arbor habet.
Me miscrum! quare, cum flagrantissima iungis
oscula, de thalamo cogor abire tuo?
O, saltem labris serva hunc, formosa, ruborem,
dum tibi me referet noctis opaca quies.
Si tamen interea cuiusquam basia carpent,
illa meis fiant pallidiora genis.
Basium 18 ⮵
Cum labra nostræ cerneret puellæ,
inclusa circo candidæ figuræ,
ut si quis ornet, arte curiosa,
corallinis eburna signa baccis,
flevisse fertur Cypris et gemendo
lascivientes convocasse Amores,
et „quid iuvat,“ dixisse, „purpuratis
vicisse in Ida Palladem labellis,
et pronubam magni Iovis sororem,
sub arbitro pastore; cum Neæra
hæc antecellat arbitro Pœta?
At vos furentes ite in hunc pœtam,
et dira plenis tela de pharetris
in illius medullulas tenellas,
pectusque per, iecurque per iocosum,
distringite acres perstrepente cornu.
At illa nullo pertepescat igne,
sed tacta pectus plumbea sagitta,
torpescat imas congelata venas.“
Evenit, imis uror in medullis,
et torrido iecur liquescit igne:
tu fulta pectus asperis pruinis
et caute, quales aut maris Sicani,
aut Adriæ unda tundit æstuosa,
secura ludis impotentem amantem.
Ingrata! propter ista labra rubra
laudata plector? Heu, misella, nescis
cur oderis: nec ira quid deorum
effrena possit, et furor Diones.
Duros remitte, mollicella, fastus;
istoque dignos ore sume mores;
et, quæ meorum causa sunt dolorum,
mellita labris necte labra nostris;
haurire possis ut mei pusillum
præcordiis ex intimis veneni,
et mutuis languere victa flammis.
At nec deos, nec tu time Dionen:
formosa divis imperat puella.
Basium 19 ⮵
Mellilegæ volucres, quid adhuc thyma cana, rosasque,
et rorem vernæ nectareum violæ
lingitis; aut florem late spirantis anethi?
Omnes ad dominæ labra venite meæ.
Illa rosas spirant omnes, thymaque omnia sola,
et succum vernæ nectareum violæ.
Inde procul dulces auræ funduntur anethi,
narcissi veris illa madent lacrimis,
Oebaliique madent iuvenis fragrante cruore,
qualis uterque liquor cum cecidisset erat,
Nectareque ætherio medicatus, et aëre puro,
impleret fetu versicolore solum.
Sed me, iure meo libantem mellea labra,
ingratæ socium ne prohibete favis.
Non etiam totas avidæ distendite cellas,
arescant dominæ ne semel ora meæ,
basiaque impressans siccis sitientia labris,
garrulus indicii triste feram pretium.
Heu, non et stimulis compungite molle labellum:
ex oculis stimulos vibrat et illa pares.
Credite, non ullum patietur vulnus inultum:
leniter innocuæ mella legatis apes.
Janus Lernutius: Basia ⮵
I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI XXII XXIII XXIV XXV XXVI XXVII XXVIII XXIX
Basium I ⮵
At vos Chaldæo incerti pendetis ab ore,
Et ventura magis quæritis in numeris:
Sanguineus si quando minaci ardore Cometa
Territat & Reges, territat & Populos.
Sive novum sidus solitis Deus adiicit astris,
Seu Lunæ Solis lumina deficiunt.
Rursus & abiectas leges pacemque doletis,
Cum fera civilis fertur in arma furor.
Præterea pestem, febres, incendia, casus,
Et tot fallacum tristia facta hominum.
Verus amans solo percussus pectora amore,
Scit causam atque horam funeris ipse sui.
Nec timet ex alto capiti impendentia fata,
Nec maris & terræ cæca pericla timet.
En ego formoso dominæ dum pendeo ab ore,
Certum est, basiolis mollibus immoriar.
Quin ubi pallentes Erebi novus advena ad umbras
Venero, iamque atram per Styga lintre vehar,
Si cineri illa meo aut gelido ferat oscula saxo,
Quo sita sub saxo cum cinere ossa mea;
Illicet in vitam invito vel Dite revertar,
Et spernam quidquid continet Elysium.
Basium II ⮵
Aut da basiolum tenerum mihi, Vita, petenti,
Basiolo castus non violatur amor.
Aut dem basiolum tenerum tibi, Vita, volenti,
Vix minor optari res in amore potest.
Aut si utrumque negas, rapiam sine, Vita, neganti
Sævitia facili basiolum tenerum.
Basium III ⮵
Labella bella Hyellæ,
Et vos genæ virentes,
Et vos nigelli ocelli,
Quibus insidet venustas,
Quibus insidet voluptas,
Risusque, Gratiæque:
Vobis labella bella,
Vobis genæ virentes,
Vobis nigelli ocelli,
An creditis carere,
Meque abstinere posse?
Non si mihi labores,
Non si mihi furores
Sint Herculis ferendi:
Non si venena certa
Det haurienda Circe,
Vobis carere possim,
Meque abstinere vobis.
Agedum labella bella,
Agedum genæ virentes,
Et vos nigelli ocelli,
Animam foras vocate,
Animam meam intus ægram:
Corque irrigate fervens
Dum promulo ore vobis
Hoc osculum propino.
Basium IV ⮵
Ut mihi sanguineis placuit mea Hyella labellis,
Misi cor dominæ; ipse quoque ut placeam.
Sed dominæ captum illecebris captumque lepore
Non rediit, mansit mellis in alveolo.
Ergo excors, animæ suspiria nuntia misi,
Illa remissa licet sæpe abiere retro,
Nec norunt ubi sit, nec quas male transfugum agat res,
Tantum flatu ignem pectoris usque animant.
Nunc animam mitto, quæ si ipsa quoque hæserit illic,
Ne peream exanimis quid potius faciam?
Nescio, sed fallor, scio: blanditim ora labellis
Iungam, & lingua ori quidquid inest penito
Scrutabor penitus: sic vel suspiria pellam,
Et cum corde mihi animam restituam ipsam animam.
Aut hoc si nequeo; moriar ne ignavus, inultus,
Quæ me surripiunt oscula surripiam.
Basium V ⮵
An parat in nitido se lux mea fonte lavare?
Quam cupiam fontem vertier in nitidum?
Qui sive intactæ libatus virginis ore
Diluerem accensam frigidulo amne sitim,
Sive pedem abluerem, crinesque & eburnea membra,
Omni a parte omnes sufficerem illecebras.
Utque olim Eridanus, Phryxque est Puer additus astris,
Et Crater potuit sidus habere suum,
Sic fortasse aliquis, post tactum atque oscula, cum iam
Inciperem Hyblæis dulcior esse favis,
Aspiciens cælo diffusum, diceret: ante
Orbita erat lactis, nunc quoque mellis erit.
Basium VI ⮵
Hunc roseum florem dono tibi muneri Hyella.
Aspicis ut liquido fulgidus igne micet?
Sic micat illa tuis quæ splendet purpura malis,
Murice Sidonio purpura lucidior.
Nec fragrat minus, & suavi blanditur odore,
Auram Luciferi sideris esse putes:
Luciferi certe ros sideris imbuit illam,
Sideris & floris nam domina una Venus.
Illius aura leves sed celsior exit in auras,
Proximus hic suavi gratus odore suo est.
Pro me blanda tuis igitur ferat oscula labris,
Cum cupies grato floris odore frui.
Nam licet & casiam & flores, & cinnama spires,
Ne pigeat roseo, lux mea, flore frui:
Ne pigeat nitidis sertum imposuisse capillis,
Compta sibi sertum sit licet ipsa coma.
His sese umbrabat sertis & nuda Dione,
Judicis Idæi staret ut ante oculos.
His quoque gaudebat, iuveni cum mitis amato
Delicias omnes diceret & faceret.
O quoties Phrygii recubans Simoëntis ad undam,
Dum studet Anchisæ culta placere suo,
Non aliis pectus collumve ornare corollis,
Non alio solita est pingere flore comam.
Sæpe illa Æthiopum ad mensas, aurum atque smaragdos
Respuit, & placuit flore revincta suo.
Sæpe animum, Vulcane, tuum post retia lentum
Cepit puniceis conspicienda rosis.
Nec Marti munus potuit dare gratius ullum,
Quam florem potuit cum dare Diva suum.
Felix flos, nimium felix: sic ergo beatus
Oscula tu capies, oscula te capient?
Invideo flos belle tibi, misere ipse misellus
Oscula non capiam, oscula tu capies?
O utinam in partem facilis me admittat, & istas
Det pariter tecum carpere delicias.
Hærebo dominæ roseis ut hirudo labellis,
Nec saturum avelli me temere inde sinam:
Candida nexilibus sed stringens colla lacertis,
Vincam flexipedis ambitionem Hederæ:
Dum sensim oppresso blanda inter suavia sensu
Immittam exanimatam illius ori animam.
Mox lingua uvidula fugitivam & dente secutus,
Miscebo binas iuncta per ora animas.
Atque ita non noto contingens nectare utramque,
Efficiam gemini corporis unam animam:
Imo unum potius corpus duo corpora nostra,
Corporis unius unam animam efficiam.
Quod vere ut possim, tibi si mea munera grata,
Redde vicem, & florem da mihi, Vita, tuum.
Non ego virgineum venio temerare pudorem:
Tantum est, quod flori, mi quoque fac liceat.
Sin minus, & floris specta quam sit fragile ævum,
Et, si non nostri, sis memor ipsa tui.
Basium VII ⮵
Vita mihi mors est, & morte odiosior ipsa,
Cum tibi, Lux, nequeo basia pauca dare.
Quod si quando mihi (quæ certe copia rara)
E roseis liceat sugere mella labris:
Vita quidem mors est, sed vita optatior ipsa,
Cum Iove nam videor tunc deus esse mihi.
Tu labris committe meis tua mellea labra,
Et da purpureo, Lux, fruar ore tuo.
Ah nec vita mihi mors est, nec mors mihi vita est,
Nescio quid patiar, sed scio quo potiar.
Et satis hoc; tu vita vale, vale & mihi mors tu,
Os mi istud cælum est, vitaque morsque nihil.
Basium VIII ⮵
Molle reluctanti rapio dum basium Hyella,
Dum satiare avidum cor in amore aveo:
E medio mihi corde animam rapuere labella,
Hei nata in pœnas bella labella meas.
Quare animam sodes actutum redde, deinde
Bella labella mihi perge negare tua.
Vel si te raptus delectat, desine Hyella,
Usque labella mihi bella negare tua.
Basium IX ⮵
Bella calent, sævisque calet gens omnis in armis,
Ipse etiam accendit Mars puerile secus.
Sed quæ mens atram per vulnera quærere mortem?
Imminet, & tacitis sponte venit pedibus.
Nec Deus est infra, mitem qui conserit uvam,
Nec Dea quæ frugum munere vestit agros:
At Styx, at Stygius pandens tria guttura custos,
Tisiphoneque feris anguibus hirta caput.
Illic luminibusque cavis & pallidulæ ora
Umbræ errant crassa nocte die in nebula.
Nos potius dum fata sinunt, vivamus, amemus;
Sectantes dulcem, Lux mea, militiam.
Atque utinam implicitos nexu sic ambo ligare
Velles, ut morti sit soluisse nefas.
Chaoniæ exemplum tibi sint in amore volucres,
Mordenti rostro carpere basiola
Gaudentes semper: finem nam quisquis amoris
Quærit, quem quærit non habet ullus amor.
Luna prius sparget radios ac tela diei,
& Tartessiaca Sol orietur aqua:
Flamma per arentes prius extinguetur aristas;
Inque mari undoso vivere discet aper:
Quam me suaviolis poterit satiare Cupido,
Pascar & his vivus, pascar & his moriens.
Quod mihi si tales epulas, mea, ponere pergas,
Conviva Oceani nec Jovis esse velim.
Si dabis ex animo, fiam immortalis in illis:
Basiolum unum ipsam condiat ambrosiam.
Qualibus in curis cuncti si vivere vellent,
& Syrio nardi tingere rore comam:
Non acies, non bella forent, & pace quieta
Cantaret patrias dux gregis inter oves:
Nec toties vastata igni ferroque cruenta
Funditus in cineres Belgica corrueret.
Hæc certe seri poterunt laudare nepotes,
Nullius oppressæ sanguine plebis alor.
Tu modo dum vivis fructum ne desere vitæ,
Oscula si dederis, reddita, lux, capies.
Ac veluti folia hesternam sprevere corollam
Aut collo extiterat quæ decus, aut capiti:
Sic nobis quibus ales Amor nunc leniter afflat,
Gaudia turbabit crastina forte dies.
Basium X ⮵
Fert geminas mea Vita rosas uno oris in orbe,
Altera lacteola est, altera punicea est.
Labra rosis sunt tincta rubris, at circulus oris
Provocat albentes æquipar atque rosas.
Cum nive non tacta minium sic certat Iberum,
Sic cana Autumni tempore mala rubent.
Spiritus ipse rosas roseo diffundit ab ore,
Et spirat quidquid cum Zephyro Enna parit.
Quæ miratus Amor, iam cedant oscula matris,
Os, ait, hoc nobis mattya vera dabit.
Basium XI ⮵
Qui fugis illimi cursu per lubrica saxa
Fons sacer, & liquidæ porrigis agmen aquæ,
Si Puer ille tuis etiam tibi notus in undis,
Qui medio Neptunum urit in Oceano,
Quique Iovem toties superis deduxit ab astris,
Iussit & in pluma dissimulare deum,
En formosa tuo mea Lux lavat ora liquore,
Verte urnam, & tota desere mole caput.
Nunc tua te fortuna vocat, licet oscula sumas,
Oscula cælitibus trans mare digna peti.
Alpheo certe longe es felicior ipso,
Quod procul ille ambit, hoc tibi adire datur.
Basium XII ⮵
De te si quidnam dici pote candida Hyella,
Quod de cælesti dicitur ambrosia,
Isto cum ore tuo (tantum cupias modo) possis
Sistere iam labris profugientem animam.
Si me immortalem omnino vis reddere, Hyella,
Basia da, omnino quod cupis efficies.
Basium XIII ⮵
Quæ pectus tibi sollicitum nova murmura turbant,
Quid terere inceptum, Vita, gravaris iter?
Tantine ulla tibi mendacis fabula vulgi,
Ut iam displiceant quæ placuere diu?
Invidia infelix sine se, Lux, ipsa fatiget,
Formosis raro parcere fama solet.
Mens tua nullius facti sibi conscia turpis,
Aspice, Sol, puras, & sine fraude manus.
Quod si nostra ulli forte est suspecta voluptas,
Ergo voluptatem proicere ægra pares?
Ista senes licet accusent mera suavia duri,
Nos iuvet inter nos suavia ferre mera.
Illi animum priscis astringant legibus, at te
Dum tua forma manet, ludere vita monet:
& dare consertim vibrantibus oscula linguis,
Et capere, alterna nam vice gaudet amor,
In collo tibi dente meo vestigia ponam,
Indicet ut livor te tenuisse tuum.
In collo mihi dente tuo vestigia pones,
Indicet ut livor me tenuisse meam.
Istis complexam pudeat te hærere lacertis?
Cur pudeat? nulla hic digna pudore nota.
Istis contentum pigeat me hærere labellis?
Dii melius, possunt nil dare dii melius.
Sed ponet rumor, libeat tibi, Lux mea, mecum
Avia secretis rura habitare casis.
Illic incinctæ poteris comes ire Dianæ,
Prima coronatas inter Hamadryadas.
Illic aëria Musas e rupe canentes
Cernere, & Aonios imbibere aure modos.
Carmina erunt Musis, patris tot dulcia furta,
Fluxerit ut Danaës aureus in gremium.
Utque olor Eurotæ steterit prope flumina falsus,
Luserit & taurus falsus Agenorida.
Quod si nemo faces arcumque Cupidinis exit,
Tam lata in culpa cur metuam esse reus?
Nec te virginei moveat reverentia sexus,
Hic quoque scit sexus, quam sit amare bonum.
Si tamen in silvis quædam vim passa iugosis
Phœbei mater pertulit esse Lini:
Hic ubi me sacræ statuent in parte coronæ,
Et medius læta fronte micabit Amor:
Tunc ego velari patiar mea tempora myrto,
Te sine namque lyra est muta sine arte mea.
Basium XIV ⮵
Bellule flos, grata rutilans qui luce refulges,
Quam proprio accendit sanguine diva Venus;
Quando ori formosa illi te iunget Hyella,
Unde in nos torta cuspide sævit Amor:
Pro me pulchra meæ Veneris venerare labella,
Nomine & hæc illis dic bona verba meo:
Æmula Pæstanis longum florete rosetis
Tunc quoque cum veniet non reditura dies.
Et si quis cælo est Liber Deus, ille Coronæ
Adiiciat binas concelebretque rosas.
Basium XV ⮵
Hesterna, mea Lux, cum fessus nocte cubarem,
Nec possem mæstæ ponere mentis onus:
Tandem ubi sol summo cælum rubefecit ab ortu,
Astraque lascivos deseruere choros:
Post lentas animi curas, post tædia lenta,
In somnum somno lumina victa dedi.
Hic tu cuncta tibi similis vultumque habitumque,
Ante pedes lecti es visa sedere mei:
Cumque ego conarer proserpere in oscula, nullum
Basiolum potui vel dare vel capere.
Et tamen ah quoties visus mihi tendere dextram,
Teque avida iam iam corripuisse manu!
Frustra: nam simul ac ineici brachia collo,
Colla retrocedens subtrahis osque mihi.
Sic fugit exultim natitante per aëra penna,
Et captatorem ludit inante culex.
Nescio quid sperem; cupido male subdola amanti
Si, lux, in somnis gaudia vana negas.
Felix Endymion præ me, licet oscula non det,
Accipit in somnis oscula multa tamen.
Sed scio quid sperem, non vis dare gaudia vana,
Nec cupidum fictis ludere basiolis.
Spes mea ne fallat, da, Lux, mihi gaudia vera,
Et cupidum veris imbue basiolis.
Sic ego non Lunam præ te, non Latmia saxa,
Cum cælo spernam cælicolam at Venerem.
Basium XVI ⮵
Sol mundi vigil, ætheriis si forsan ab oris
Sive sub hac myrto sive sub hac platano,
Cernis in amplexus teneros me serpere amicæ,
Atque animum blandis pascere suaviolis:
Parce tui Clytiæque memor, memor ante malorum:
Te quibus atque illam perdidit invidia.
Basium XVII ⮵
Nonne hæc est manus illa, meo quæ vulnera cordi
Tot dedit, atque animum torruit igne gravi?
Ecce manu constricta mea est, via nulla nec ars huic
Arripere optatum qua queat effugium.
Nec faculam gerit, aut ferro metuenda volucri
Aspera in adversum mittere tela potest.
Fas sit Amor vindictam aliquam modo sumere; duras
Non dabo, basiolum sat mihi molle dare.
Basium XVIII ⮵
Nam quo flore tuus mihi spiritus imbuit ora,
Ora mihi quoties iungis Hyella tua?
Credo equidem, nec fallor amans, tibi Cypria odores
Nascenti cunctos indidit Arabiæ.
Et tibi sponte caput circum rosa serpit honestum,
Fontis Acidalii pota liquore rosa.
Sed mihi quando tuis fas conserere oribus ora,
Et recreare animum spiritu Hyella tuo?
Septima iam redit abiectis Aurora tenebris,
Nec tua fas saltem conspicere ora mihi.
Cor actum dulci stimulo te, Lux mea, quærit,
Ut quærit fœtum bucula per silüas.
Ipse animus micat usque, tuis imo ignibus ardens
Liquitur, ut telis nix medii icta die.
Pone moram, & sævos mihi quos mora duplicat ignes,
Temperet hos animæ flos, mea Hyella, tuæ.
Basium XIX ⮵
Vinclis age solve papillas,
Gemina hæc cur candida poma,
Gemina hæc cur flammea fraga
Sic fibula vana coërcet?
Latere informia fas est,
Nefas est pulchra latere.
Oculis aurum eiice purum,
Flammisque interfice flammas,
Penitus quibus intus aduror.
Sic ignes ignibus olim
Restinxit Iupiter, axis
Cum cæli arderet uterque.
Profer decus oris eburnum,
Et labra micantia pande.
Nolo nunc basia centum,
Nolo, lux, basia mille,
Unum mihi sufficit, unum
Vel dem tibi, vel mihi, Lux, da,
Geminæ modo basio ab uno
Animæ conflentur in unam.
Alia arce, & contege veste,
Veste invidiosa & amica:
Nam quid cupiam omnia, vitam
Ut iam inter basia fundam?
Satis ah satis, imo supersunt
Labra, os, oculi, atque papillæ.
Basium XX ⮵
In silvis Erycina suo forte obvia Adoneo,
Oscula aperta dedit, oscula aperta tulit.
Vidit ut una aderat Phœbi soror. & nimis, inquit,
Idali lasciva es, tam cupide ista Deam?
Quid culpas Cytherea refert; me nequior es tu,
Amplexus nulli vellere vendo meos.
Basium XXI ⮵
Allusio ad Moschi carmen de Amore fugitivo.
Ni Veneris male fida fides, ni ludicra pacta,
Ipsa mihi debet basiolum alma Venus.
Nam vaga dum profugum quærit per compita natum,
Incertasque frequens lustrat obitque vias
Et pueri nusquam reperit vestigia, quo quo
Anxia convertit prostituitque pedem:
Sidereis dominæ inveni reparantem in ocellis
Et sua tela arcus, & sua tela faces.
Quem cur non prodam? mihi cor expectorat inde,
Inde sibi iuris ius capit omne mei,
Ut mihi libertas redeat prior illa paterna,
Ut mihi det pactum basiolum ergo Venus.
Nulla mora est: prodam fugituum, & duplice fructu
Vulgatæ lætus proditionis agam.
Diva potens Erycis, Cælo generata parente,
Quærere mitte, tuus nam tibi salvus Amor.
Aspicis hanc levi nitidam mage marmore frontem,
Aspicis hæc ciliis lumina cincta suis,
Lumina nigra, meæ nivea sub fronte puellæ,
Qua prior a facie nulla puella tua est:
Hic latet, hac celsa vigil insidiator ab arce
Servitii nectit vincula dura mihi.
Tu face libertas redeat prior illa paterna,
Tu mihi da pactum basiolum ergo Venus.
Sin est ut nolis, quod debes solvat Hyella,
Illa mihi pro te sola satisfaciet.
Basium XXII ⮵
Tu quæ cælitibus mensas ac pocula ponis
Invicti coniux Amphitryoniadæ:
Vis Hebe exhilarare Deos? cum nectare misce
Exceptum Veneris halitum ab ore meæ.
Basium XXIII ⮵
Non sitit in medio torrenti flumine potans
Tantalus, & refugis luditur arboribus?
Hæc ipsa exercet me fabula, quo tibi plura
Basia do, capior hoc tibi plura dare.
At tu si nostrum cupias sedare furorem:
Nam sedare potes, non satiare potes:
Cum te mille rogo, da bis mihi basia mille,
Cum centum, centum bis mihi basia da.
Adiice ter centum, terque adiice basia mille,
Atque hæc ter triplicans, illaque ter triplicans,
Tot mihi tot cupide cupido da basia amanti,
Assyrius nequeat quot numerare Conon:
Ille Conon, numerare tamen qui messis aristas,
Ille Conon stellas qui numerare potest.
Innumerum repetens numerum mox ipse, vicissim
Basia bis centum, bis tibi mille dabo:
Ter-centum adiiciam, adiiciam ter basia mille,
Atque hæc ter triplicans, illaque ter triplicans
Omnia conturbabo, & tot simul insuper addam
Assyrius nequeat quot numerare Conon.
Tum veluti flos impresso succisus aratro
Languet, & aridulis deseritur foliis:
In gremio sic, Vita, tuo cervice refusa
Deficiam captus sensibus atque anima:
Donec inexpleti renovato ardore furoris,
Igne iterum incipiam exuri & obire meo.
Sic quoque consumptum Tityo iecur usque recrescit,
Præbeat ut diro pabula vulturio.
Basium XXIV ⮵
Lux mea quæso nivem calidam mihi? desipis inquis,
Nix ubi terrarum visa tibi calida?
Porge manum formosa, manus nix candida, calda
Ista tua, ardoris maxima causa mei.
Pulchra manus, mellita manus, Veneris facula aureæ
Cur mihi tam raro cernere te licitum est?
Cur non cum libitum est, licitum est te tangere? cur non
Cum libitum est, licitum est sumere basiolum?
Pulchra manus, mellita manus, Veneris facula aureæ,
Pace tua liceat basiolum capere:
Basiolum ardoris quod nostri incendia sedet,
Atque abigat mæsti nubila spissa animi.
Me miserum, vix en licitum est te cernere, candor
Perstrinxit clara luce repente oculos.
Ipse animus trepidans membris hinc inde relictis
Fugit, & ad labiorum oscula se rapuit
Impatiens æstus: quid nunc si tangere coner,
Et dem marmoreis basiolum digitis?
Haud dubium certo stabunt mihi gaudia luctu,
Non potero ardoris vim bene ferre mei.
Me miserum, sic ergo manus te tangere parcam,
Nec dabo marmoreis basiolum digitis?
Quin potius male ferre mihi certum illius est vim,
Ut lubet in venis æstuet illa meis.
Pulchra manus, mellita manus, Veneris facula aureæ,
Pace tua liceat basiolum capere.
Quod nisi quamprimum capio, mihi quantulacumque
Præ desiderio mors erit ipsa mora.
Basium XXV ⮵
Casta sacerdoti Cybeles da basia Gallo:
Basia nulla mihi da, nisi des aliud.
Nam seu mille tibi do basia, seu mihi mille
Basia das, nisi des, Lux, super hæc aliud:
Non tamen expletur, non fit saturum inde meum cor,
Quin magis ardescit, fitque cupido furor.
Haud aliter candens ferrum flamma acrius urit,
Haud aliter potas appetit æger aquas.
Basia sed cum das, da plusquam basia. Sic quæ
Ore Venus nunc es, re Venus altera eris:
Sic Erysichthonia infelix qui forte laboro,
Alter ero Anchises, alter Adonis ero.
Sed nimium volui, nec mos sinit ista pudorque.
Basia, Lux, tantum da mihi, nolo aliud.
In cœtu illo etiam fœda est & fluxa voluptas,
Hoc amo, quod possum cum cupio capere.
Basium XXVI ⮵
Res fuit in votis olim mihi plurima & aurum,
Cultaque felicis iugera multa soli.
Sed casus rerum dubios mortisque superbæ
Iura videns, vidi me cupidum esse nimis.
Det mihi sponte sua mea Lux sæpe oscula, magno
Cæsare maior ero, nil cupiam ulterius.
Basium XXVII ⮵
Basia de geminis conchatim nata labellis:
Nataque de geminis bina labella rosis,
Quæ rictu modice diducto promere risum,
Et modice adducto condere rursus amant:
Risum quem fugiunt curæ, suspiria, luctus:
At sectatur Amor, Gratia, & ipsa Venus.
Basia cælesti ubertim rorantia melle;
Atque Cytheriacis ebria deliciis.
Quorum ego concessum mihi dum sorbillo liquorem,
Nectaris invideo pocula nulla Iovi.
Et tu cinnameum os, penetrante quod halitu in ipsum
Cor meum odoratas Arabiæ indis opes,
Unde intus sine fruge satur rerum omnium haberi
Iam possum, Phœnix temporis huius ego.
Nam veluti Phœnix solari vescitur aura,
Aura sic etiam solius oris alor.
Vos quoque vos duo colliculi, vos bella labella,
Bella, & Erythræis æmula coraliis,
In quorum septis nativum ebur ordine pulchro
Prænitet, & gemmarum oceani instar habet,
Linguaque multiplici sinuosa volumine, cuius
Concinno appulsu fit mea sæpe duplex,
Per Venerem quæso, ne me male perdite amantem,
Neve meæ causas accelerate necis.
Si caream vobis, mens protinus excidet ægro:
Vitalis non est vita aliunde mihi.
Basium XXVIII ⮵
Exstruite hic cellas, volucres florentis Hymetti,
Et dominæ in vernis mellificate labris.
Nam quæcumque meæ libaverit oscula Hyellæ,
Ultra Cecropias nectar habebit apes.
Basium XXIX ⮵
Viderat alba meæ Mavors Pater oscula Hyellæ,
Alba, sed & minio picta colore rubra.
Ut si quis Parium marmor Tyrio illinat ostro:
Aut lunam Æmonio carmine ducat anus.
Viderat, artificemque manum miratus Amoris;
Namque Amor ipse sua pinxerat illa manu.
Nunc ergo in partem ut venias, nunc Iuppiter esto
Aurum, ait, aut serpens, aut olor, aut aquila.
Ista ego si potero tam bella labella potiri,
Vulcani laqueis sponte capi capiar.
alia basia ⮵
Philippus Beroaldus Paul Fleming Johannes Scheffler Charles Baudelaire Stéphane Mallarmé Aleister Crowley
Philippus Beroaldus: Osculum Panthiae ⮵
Qualia lascivo dedit oscula sæpe Tonanti
Dardanius Phrygia raptus ab arce puer.
Qualia formosæ Veneri dilectus Adonis.
Qualia pastori Tyndaris Iliaco,
Qualia Tænarides tribuit puer oscula Phoebo,
Amphytrioniadæ qualia pulcher Hylas,
Qualia purpureæ, quæ conspicit omnia, Lunæ
Latmuis in somnis contulit Endymion,
Talia mille dedit roseis mihi basia labris
Panthia, fervoris prima favilla mei.
Quantus odor, quantum divini nectaris illis.
Quantus mellis inest ambrosiæque liquor!
Cinnama quod spirant, quod olet Cinyreia myrrha
Et quod odorus Arabs Coryciumque crocum,
Sucina quod fragrant manibus tractata, quod omne
Vnguentum et fracto fusa Falerna cado.
Balsama quod spirant. redolent quod florea rura,
Quod citrum et violæ purpureæque rosæ:
Hoc redolent dominæ dulcissima basia nostræ.
Hoc os formosum labraque purpurea.
O me felicem, cui tu pharetrate Cupido
Et Cytherea Venus tot tribuistis opes!
Non ego fortunas Croesi Pythiique Bithyni
Expeto, non gazas divitiasque Midæ.
Me mea formosis teneat foveatque lacertis
Panthia: rex regum tunc ego summus ero.
Me iuvat, ut dominæ placeam, tolerare labores.
Ærummasque graves imperiumque ferox;
Me iuvat æstivas sub Cancro ducere luces
Ægocerique nives ire ad Hyperboreas.
Obsequar ut dominæ, durum nil ferre recuso:
Si iubeat. Stygias nunc aditurus aquas.
Tantum forma valet: tanti est spectata venustas
Et decor et fæies et lepor atque sales.
Si redeant veteres facundo pectore vates,
Elysium vacuet si pia turba nemus.
Si Mixro nunc repetat superos et culta Tibulli
Musa et Nasonis Pieriusque chorus:
Nemo satis queat eximiam laudare puellam
Et decus et faciem corporis egregii.
Huic est forma potens, sunt æmula lumina stellis.
Lumina, quæ possent sollicitare deos.
Procerum corpus dominæ est teretesque lacerti,
Est formosa manus articulique leves,
Pes parvus fulvæque comæ facundaque lingua.
Sunt modici risus, Atticus estque lepos.
Hæc candore nives vincit superatque rosarum
Fulgorem, in toto corpore nulla nota est.
Ouidquid agit: sive incedit, sive accubat aut stat
Aut sedet, exornat subsequiturque decor.
Tota decens, urbana, sagax est, tota venusta,
Totaque nativo pulchra colore placet.
Non cerussatis incedit Candida buccis
Nec fucata genas atque supercilia.
Æsopa non spirat Pharu nec stercora piscis,
Non Creta aut asinæ corpora lacte fovet,
Non oculos stibio linit aut fuligine pingit:
A pereant, quibus hæc cura decoris inest!
Quid iuvat, externo formani corrumpere luxu
Atque peregrinis cultibus inficere?
Nonne Dens vobis faciem dedit? Heu scelus: illam
Polluitis fuco et læditis artificem!
Iuppiter hinc in vos iaculatur fulmina, mittit
Excidium, pestes femineumque malum.
Nostra Yenus vivo prodit formosa colore
Nativisque placet dotibus atque bonis.
Quantum inter flores amaranthi et lilia fulgent
Et violæ et loti coccineæque rosæ,
Quantum inter Stellas conlucet luna minores,
Cynthia, te, quantum Cynthius exsuperat:
Tantum inter pulchras radiat formosa puellas
Panthia, purpureis æmula sideribus.
Cedat Pæligni celebrata Corinna poetæ,
Cinthia cum Nemesi, culte Tibulle, tua!
Lesbiaque adsurgat dominæ Ticidæque Perilla
Et tu, iam Gallo dicta Lycori tuo!
Dissimulet faciem Lais Ephyreia, cuius
Traxerat attonitos forma superba viros!
Forma Menandreæ fuerat nec Thaidos olim
Tanta, nec est Phrynes tam decor egregius,
Sordida Penelope, turpis Virginia, turpis
Est conlata tibi, Panthia, Sulpicia.
Cedat Darei coniunx, Cornelia Magni,
Hippodame et comptis Laodamia comis.
Cedat et Abradatæ consors tibi, Panthia, cuius
Ipsa geris nomen nomine ficticio.
Si Paris hanc Phrygius Phrygia spectasset ab Ida,
Non peteret portus, Tyndari, pulchra tuos;
Iuppiter hanc videat: subito descendet Olympo,
Fiet olor, satyrus, taurus et Amphytrion.
Dia Camilla minor, minor est Lucretia et omnes
Italides matres Cecropiæque nurus;
Stratonice Antiochi dispar, Poppæa Neronis,
Lamia Demetri candida Thargelia.
Cedite iam divæ Trilonia. Iuno, Dione,
Quas Paris Ideis viderat ante iugis!
Quid maiora loquor? Te, Penthesilea, probabit
Et colet: heu, nomen dulcius ambrosia!
Panthia formosis formosior, heroinis
Digna soror, Phoebo coniuge. digna Iove est.
Digna quidem cælo facies. Iamque incipit esse
Cognita et Eois, cognita et Hesperiis.
Hanc ego viventem vivus, defunctus amabo
Hanc quoque defunctam; sic iubet alma Venus
O decus, o facies, o Cypride digna parente.
O et germanis digna Cupidinibus!
Panthia, di tibi dent tercentum Nestoris annos,
Sæcula Tithoni perpetuumque decus!
Oscula felicem dudum et fecere beatum
Me tua; si dederis cetera, divus ero.
Interea ardentem quæso miserare Philippum;
Sit tibi cura mei: me cape mancipium!
Paul Fleming: Wie er wolle geküsset seyn ⮵
Nirgends hin / als auff den Mund /
da sinckts in deß Hertzens grund.
Nicht zu frey / nicht zu gezwungen /
nicht mit gar zu fauler Zungen.
Nicht zu wenig / nicht zu viel!
Beydes wird sonst Kinder-spiel.
Nicht zu laut / und nicht zu leise /
Beyder Maß’ ist rechte Weise.
Nicht zu nahe / nicht zu weit.
Diß macht Kummer / jenes Leid.
Nicht zu trucken / nicht zu feuchte /
wie Adonis Venus reichte.
Nicht zu harte / nicht zu weich.
Bald zugleich / bald nicht zugleich.
Nicht zu langsam / nicht zu schnelle.
Nicht ohn Unterscheid der Stelle.
Halb gebissen / halb gehaucht.
Halb die Lippen eingetaucht.
Nicht ohn Unterscheid der Zeiten.
Mehr alleine denn bey Leuten.
Küsse nun ein Jedermann /
wie er weiß / will / soll und kan.
Ich nur und die Liebste wissen /
wie wir uns recht sollen küssen.
Johannes Scheffler: Sie schreyet nach dem Kusse seines Mundes ⮵
Er küsse mich mit seines Mundes Kuß,
Und tränke mich mit seiner Brüste Fluß.
Denn sie schmekken über Wein;
Und sein Mund
Macht zur Stund
Eine Seel voll Freuden seyn.
Ach ach die Lieb ist strenge wie der Tod!
Er küsse mich der süsse Liebes-Gott:
Denn mein Hertze flammt und brennt
Dürst und lächtzt,
Seufftzt und ächtzt,
Und das Leben naht zum End.
Wo ist sein Geist der Himmel-süsse Thaw?
Er lass’ ihn doch erkühln meins Hertzens Aw’!
Oder nehme vollends hin
Meinen Geist
Der schon meist
Sich verlohren hat in ihn.
O Jesu, ists daß ich dir bin vertraut’
So komm doch her und küsse deine Braut!
Denn dein Kuß der ists allein
Den mein Hertz
Sucht mit Schmertz
Über Gold und Edelstein.
Charles Baudelaire: Le Léthé ⮵
Viens sur mon cœur, âme cruelle et sourde,
Tigre adoré, monstre aux airs indolents;
Je veux longtemps plonger mes doigts tremblants
Dans l’épaisseur de ta crinière lourde;
Dans tes jupons remplis de ton parfum
Ensevelir ma tête endolorie,
Et respirer, comme une fleur flétrie,
Le doux relent de mon amour défunt.
Je veux dormir! dormir plutôt que vivre!
Dans un sommeil aussi doux que la mort,
J’étalerai mes baisers sans remords
Sur ton beau corps poli comme le cuivre.
Pour engloutir mes sanglots apaisés
Rien ne me vaut l’abîme de ta couche;
L’oubli puissant habite sur ta bouche,
Et le Léthé coule dans tes baisers.
À mon destin, désormais mon délice,
J’obéirai comme un prédestiné;
Martyr docile, innocent condamné,
Dont la ferveur attise le supplice,
Je sucerai, pour noyer ma rancœur,
Le népenthès et la bonne ciguë
Aux bouts charmants de cette gorge aiguë
Qui n’a jamais emprisonné de cœur.
Stéphane Mallarmé: Rondel II ⮵
Si tu veux nous nous aimerons
Avec tes lèvres sans le dire
Cette rose ne l’interromps
Qu’à verser un silence pire
Jamais de chants ne lancent prompts
Le scintillement du sourire
Si tu veux nous nous aimerons
Avec tes lèvres sans le dire
Muet muet entre les ronds
Sylphe dans la pourpre d’empire
Un baiser flambant se déchire
Jusqu’aux pointes des ailerons
Si tu veux nous nous aimerons.
Aleister Crowley ⮵
The Kiss
I behold in a mist of hair involving
Subtle shadows and shapes of ivory beauty.
Gray blue eyes from the sphered opal eyelids
Look me through and make me a deep contentment
Slow dissolving desire. We sit so silent
Death might sweep over sleep with flowers of cypress
(Gathered myriad blossoms, Proserpina’s),
Stir us not, nor a whisper steal through love-trance.
Still we sit; and your head lies calm and splendid
Shadowed, curve of an arm about it whispering.
Still your bosom respires its sighs of silver;
Still one hand o’ me quivers close, caresses.
Touches not. O a breath of sudden sadness
Hides your face as a mist grows up a mountain!
Mist is over my eyes, and darkness gathers
Deep on violet inset deep of eyepits.
Neither holds in the sight the lovely vision.
Slow the mist is dissolved in the wintry sunlight
On the fells, and the heather wakes to laughter: —
So sight glimmers across the gulf of sorrow.
You the lily and I the rose redouble,
Bend, soft swayed by a slow spontaneous music,
Bend to kiss, are alight, one lamp of moon-rays
Caught, held hard in a crysal second. Swiftly
Touch, just touch, the appealing floral sisters,
Brush no bloom off the blossom, lift no lip-gleam
Off the purple and rose, caressing cressets,
Flames of flickering love. They draw asunder.
Thus, and motionless thus, for ages. Hither!
Le baiser
Infinite delicacy in great strength
Holds the white girl and draws her into love.
All her lithe subtlety, her lovely length,
Is sealed in the embrace about, above
Her visible life. What mastery of repose,
Compulsion of motion lurks for us therein
As we gaze back on Greece, as Nature glows,
Simple and sacred, with no thought of sin,
Yet born to trouble us, to fascinate.
Here we are, back i’ th’ springtime of the earth;
God above man; and above God, dire fate.
Ancient cosmogony of peace and mirth!
Careless, we careless, do invoke thy rime
Of the ancient rapture of the olden time.
Auguste Rodin (1840–1917): Le Baiser. London, Tate Gallery